Her anne adayı gibi doğacak bebeğimi sabırsızlıkla bekledim. Bir an evvel doğsun sevelim, öpelim koklayalım, değil mi? O karnımda büyüdükçe ben de daha iyi bir anne olabilmek için hiç durmadan okudum. Herkes “rahat günlerin bugünlerin kıymetini bil” derken ben söylenenlere anlam veremezdim, zira herşey kitaplarda yazıldığı gibi olacaktı. Yakın bir arkadaşım da “karnındayken sev, sonra sevmeye vakit bulamazsın” dedikçe ben “ne diyor” diye boş boş  baktım. Veee 18 Nisan’da Mert Bey annesinin hastaneyi inleten bağırışlarıyla hayatımıza girdi. Girdi de girdiğinin 3. günü kolikle tanıştırdı bizi. Kolikli geçen 3 aya rağmen benim birtanecik oğlum geceleri annesini hiç üzmedi. Taa ki 3 ayı yarılayana kadar. Gündüzleri yarım saat uyumasına alışmıştım ama geceleri iki en fazla üç kere uyanan oğlum yarım saatte bir uyanmaya başlayınca ben artık onun annesi olmaktan çıkıp ona hizmet eden, karnını doyuran, altını değiştiren ve saatlerce uyuması için uğraşan bir köle haline geldim.  “Ben” diye birşey yoktu artık. Ortada bir eş de yoktu. Sadece Mert’in annesi vardı. Oğlum uyusun diye kolumda, ayağımda, dizimde salladım. Ve her uykuya daldığında 30 dakika içinde “ne yapabilirim” diye düşünürken, o uyandı. Duş almak vs. herşey bir lüks!

Kitaplar okudum, blogları hatmettim. Yok olacak gibi değil, karar verdim bir profesyonel yardımı almaya.  Google’da çıkan bütün danışmanları aradım. İlk sorum “ne kadar ağlayacak?”. Çünkü Mert hiç ağlamadı, sadece “gık” dedi. Her gık deyişinde annesi de babası da yanında bitiyordu.  Son telefon görüşmem  Çiğdem Hanım’laydı. Yorulmuş, ümidi kesmiş ben “ağlayacak mı? ikna edin beni neden profesyonel yardım almalıyım?” soruma ve verdiği diğer cevaplar karşılığında “tamamdır” dedim. İyi ki de demişim. Telefonda o kadar net ve kararlıydı ki Çiğdem Hanım, ben eğitime başlamadan başaracağıma inanmıştım.

Başladık eğitime ve “uyudu” diyeceğim sandınız değil mi? Ben de uyur sandım ama hayır uyumadı. Öğlen bir daha geçtik odamıza on dakika kadar ağladı ve uyudu. Hergün daha kolaylaştı ve uyku süreleri uzamaya başladı. Tam “oldu tamam” derken bizim bıdık dönmeyi keşfetti. Gece uykularını anlatmayı ihmal ettim, Mert gece de uyanmamaya başladı. Ben uyanıp oğlumu emziriyor ve uyumaya devam etmesini sağlıyordum.

Bu süreçteki her emeğim karşılığını buldu. Tek düzelen Mert’in uyku düzeni değildi, herşeyimiz değişti. Benim sürekli mıkırdanan oğlum gitti ve yerine sürekli gülen ağlamayan mutlu bir çocuk geldi. Hiç bir zaman pusette oturmayan Mert Bey pusetinde uyuyor bileeee. Eğitim çocuğumun ruh halini değiştirdi, uykusunu alan çocuk, mutlu çocuktur bunu öğrendim. Çiğdem Hanım sayesinde artık bir işçi değil bir ANNEyim. Artık eşimle vakit geçirebiliyoruz, uzun uzun duş alıyor, istediğim yemeği hazırlıyor ve bacaklarımı  uzatıp dinlenebiliyorum. Arkadaşlarımla dışarı çıkıp “ayy ne güzel çocuğun varlığı yokluğu belli değil. Ne huzurlu bebek!” yorumlarını duyuyorum. En önemlisi de artık ne zaman ne yapabileceğimi biliyorum. Ne zaman uyur ne zaman uyanır diye bir soru yok hayatımda.

“Aman ağlamasın” diyen ben, “ağlasın biraz arada olabilir” demeye başladım. Daha mutlu ve huzurlu, gelişimi hızlanmış bir bebek olduğunu gördükçe, o ağlamalara takılmayı doğru bulmuyorum artık!

Mutlu Son mu? Evveeet, hem de çok mutlu bir son. Hem de hepimiz için!

Gelelim itiraz ve itiraflara. Eşim eğitime başlarken ve eğitim sürecinde asla bana destek olmadı ve olmadığı gibi her fırsatta karşı olduğunu da dile getirdi. Şimdi ise herkese uyku eğitiminin nasıl bir mucize olduğunu anlatıyor. Kayınvalidem uyku eğitimi ile ilgili “ Boşver kızım bunları, yeni yeni kazanç kapısı icat ediyorlar. Hepimiz salladık uyuttuk” derdi. Ama uyku eğitimi süresince en büyük destekçim oldu,  inancımı arttırdı. Annem “Allah yardımcın olsun kızım” derdi ve eğitim sırasında sürekli beni motive etti. Eğitim bitip sonucu görünce “Yazık boşu boşuna para veriyor, bir işe yaramayacak demiştim içimden ama şimdi hayret ediyorum değişime” itirafında bulundu. Teşekkürler annelerimm!!

Ve şimdi de kahramanımız; Çiğdem Hanım. İyi ki varsınız! Her an yakınlığınız, sabrınız ve deneyiminizle bize yol gösterdiniz. Her itirazıma çok başarılı kapanışlar yaparak doğru yaklaşımı anlamamı sağladınız. Tanımadığınız bir insanla dost gibi olur musunuz? Çiğdem Hanım’la olursunuz…Herşey için çok teşekkürler, sizi çok seviyoruz:)

Bu yazıyı okuyan herkese sesleniyorum. Bu süreçte kendinize ve çocuğunuza yapabileceğiniz en büyük iyiliği yapın ve ona uyumayı öğretin.

Burcu Canayakın

BeeAnne Notu: Ben hep keyif aldım diye bitiriyorum bu notları ama gerçekten öyle! Burcu Hanım’la az kahkaha atmadık gerçekten, Mert de bize katıldı bazen, mutlu ve huzurlu bir hale geldikçe telefona gülücükleri de yansıyordu🙂 Böyle güzel bir aileye mutluluk, sağlık ve bol uyku dilemekten ve baladam Mert’i kocaman öpmekten başka yukarıdaki sözlere birşey ilave etmem çok zor. Sevgiler…