İkizlerimizin olacağını öğrendiğimizde kızımız 4,5 yaşındaydı…Hem çok sevindik, hem de endişelendik. İlk kızımız kolikli bir bebekti ve hiçbir zaman mutlu uykuları olmadı. Bu durumun iki kat hatta karesi şeklinde olması ihtimali ürkütücüydü ancak, doğum sonrası korktuğumuz gibi olmadı, koliksiz sadece gaz sorunu olan bebeklerimiz vardı. Bir dönem anneanne-babaanne desteğinden sonra bakıcı desteği ile devam ettik. Ama bu da fayda etmedi, elimizde geceleri 45 dakikada bir saat kurulmuş gibi uyanan meme bağımlısı bir Alya ve biberonla beslenen ama gece çığlıklarla uyanan bir Arhan ve her ikisine yetişememekten yorulmuş, sabrı tükenmiş bir anne-baba vardı. Çiğdem Hanım’ı bize tavsiye eden arkadaşlarımıza inanmak istesek de içten içe; “yok o bizim derdimize derman olmaz, bizimkiler ikiz, üstelik doğduklarından beri ayrı odalarda uyuyorlar, gündüzleri çıt çıksa ya da yanlarından bir an ayrılsak hemen  uyanıyorlar” dedik ve maalesef bir türlü eğitime başlamaya cesaret edemedik.  Artık yemeği bile nöbetleşe yemeye başlamıştık. Bu durumdan en çok büyük kızımız rahatsız oluyordu, artık eskisi gibi aile olmadığımızı söylediğinde, kararımızı verdik. Kesinlikle bir çözüme ihtiyacımız vardı. Çiğdem Hanım’a ağlayarak mesaj yazdığımda çok kısa sürede geri dönüş yaptı, süreci anlattı. Ona inanmak istemekle birlikte içimden “ne yapalım en kötü ihtimalle denemiş oluruz” diye düşündüm. İlk iki gün en zoruydu, çünkü o güne kadar hiçbir düzenleri olmayan bebeklere hem düzen sağlamaya hem de kendi kendilerine uyumayı öğretmeye çalıştık. 2. günün gecesi 4.30’da sıçrayarak uyandım, o kadar büyük bir sessizlik vardı ki odaya girip kuzularımı kontrol etme ihtiyacı hissettim. Nasılsa birazdan uyanırlar diye 5.30’a kadar uyuyamadım bile, ama uyanmadılar. Sabah beni güleryüzle karşılayan, dinlenmiş ikizlerimle karşılaşınca hissettiklerimi tarif etmem imkansız. Başarıyorduk, ilerleme kaydediyorduk, artık inanmak için daha fazla sebebim vardı. Ondan sonra süreç çok daha hızlı aktı, Çiğdem Hanım evimizin bir bireyi oldu, onunla konuşmadan günümü tamamlanmış saymıyordum. Onun sayesinde bebeklerimi yeniden keşfettim, onlar da beni 🙂 artık uyku saati yaklaştığında endişe etmiyorum, onlar uyurken kendime ayıracak vaktim bile oluyor. Bu mucizeyi başarmamızı sağlayan  ( Eşimin tabiriyle “uyku perisi” )Çiğdem Hanım’a ne kadar teşekkür etsek az…

Deniz Ergin / Alya ve Arhan’ın Anneleri

BeeAnne Notu: Doktor anne-baba, yoğun tempolarında artık tam biraz daha rahata ermiş, ilk kuzuları büyümüşken arkadan gelen çifte kuzular:)) Acayip de tatlılar ama ben de ilk görüşmede evdeki rutini dinleyince Deniz Hanım’dan yüreğim sıkışmadı değil…Önce bana güvendiğiniz için, sonra kararlılığınız için ve harika sohbetleriniz için asıl ben teşekkür ederim. Güzel ve mutlu ömürler diliyorum…

Sevgiler, Çiğdem